Uzus - to znaczy: zwyczaj, praktyka. To, co się dzieje dzisiaj w mediach, jest dla mnie tworzeniem, za pomocą socjotechniki, atrapy uzusu społecznego. Zmiana pojawia się nie oddolnie jako naturalna potrzeba społeczna, tylko jako narzucony medialnie wzór do naśladowania. Dochodzi do odwrócenia naturalnego biegu rzeczy. Zmiana już nie wynika z potrzeb większości. To mniejszość, wykorzystując media, narzuca zmianę, która zaspokaja potrzeby niewielkiej grupy. Szkodliwość zmiany dla większości nie jest brana pod uwagę. Dotyczy to wszystkich elementów naszego życia. Skala i tempo zjawiska ogłupia.
Niewielka grupa osób posiadających pieniądze, która chce wprowadzić pożądaną dla niej zmianę, może dzięki mediom tę zmianę szybko narzucić tworząc iluzję masowości danego zjawiska (u wielu osób zadziała przyzwyczajenie, skłonność do naśladowania i pozorny uzus społeczny, kreowany przez media). Nie ma czasu na weryfikację, która pozwoli dostrzec niekorzystne konsekwencje zmiany. Czyżby metoda "na czaplę"...
Graficznie przedstawiłabym to tak:
1. Proces, który trwa bardzo długo i podlega ciągłej weryfikacji. Każdy ma czas sprawdzić, czy zmiana jest dla niego korzystna. Mamy możliwość zgłoszenia sprzeciwu, jego uzasadnienia, a nawet zatrzymania wprowadzenia zmiany.
2. Proces, który przeprowadzany jest w tak krótkim czasie, jak tylko to jest możliwe. Weryfikacja jest więcej niż trudna. Mamy nikłe szanse dostrzeżenia ewentualnych zagrożeń i tym samym w porę zatrzymania zmiany.
***
Ad.1
Jaki jest ten naturalny mechanizm, najłatwiej prześledzić na przykładzie uzusu językowego. Polega on na tym, że wymowa lub pisownia jakiegoś wyrazu ulega zmianie z powodu stosowania przez większość użytkowników danego języka wygodniejszej formy (nawet jeśli zmiana pierwotnie jest uważana za błąd). Początkowo obie formy są poprawne. Z czasem zamieniają się miejscami. Nowa forma według słowników jest poprawna, a stara jest traktowana jako błąd. Współcześnie dotyczy to pisowni imiesłowów z "nie". Taki proces trwa bardzo długo i zanim się ostatecznie dokona, musi uzyskać akceptację grona autorytetów. Mechanizm ten, ma na celu udoskonalenie języka, w taki sposób, by proces komunikacji między ludźmi stawał się coraz doskonalszy.
Ad. 2
Socjotechnika, ogół metod, środków i działań praktycznych zmierzających do wywołania pożądanych przemian w postawach lub zachowaniach społecznych, np. oddziaływanie (pozytywne lub negatywne) nauczyciela na uczniów, wpływ reklamy na jednostkowe lub społeczne zachowania konsumpcyjne.
Działania socjotechniki stanowią też jeden ze środków walki o władzę, rozwiązywania konfliktów społecznych, komunikacji społecznej itp.
Podstawowe metody socjotechniczne to np. perswazja, manipulacja, intensyfikacja lęku. Klasycznym dziełem dotyczącym zastosowania socjotechniki w sprawowaniu władzy jest dzieło N. Machiavellego Książę. W praktyce oddziaływania socjotechniczne kierowane są zarówno na emocje (strach, współczucie, miłość), jak i na intelekt (prezentacja danych statystycznych, powoływanie się na badania i autorytety naukowe).
Socjotechnika określana jest też jako inżynieria społeczna.
Hasło opracowano na podstawie “Słownika Encyklopedycznego Edukacja Obywatelska” Wydawnictwa Europa. Autorzy: Roman Smolski, Marek Smolski, Elżbieta Helena Stadtmüller. ISBN 83-85336-31-1. Rok wydania 1999.
Działania socjotechniki stanowią też jeden ze środków walki o władzę, rozwiązywania konfliktów społecznych, komunikacji społecznej itp.
Podstawowe metody socjotechniczne to np. perswazja, manipulacja, intensyfikacja lęku. Klasycznym dziełem dotyczącym zastosowania socjotechniki w sprawowaniu władzy jest dzieło N. Machiavellego Książę. W praktyce oddziaływania socjotechniczne kierowane są zarówno na emocje (strach, współczucie, miłość), jak i na intelekt (prezentacja danych statystycznych, powoływanie się na badania i autorytety naukowe).
Socjotechnika określana jest też jako inżynieria społeczna.
Hasło opracowano na podstawie “Słownika Encyklopedycznego Edukacja Obywatelska” Wydawnictwa Europa. Autorzy: Roman Smolski, Marek Smolski, Elżbieta Helena Stadtmüller. ISBN 83-85336-31-1. Rok wydania 1999.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz